Upravo tu se nalazi Point Nemo, odnosno, okeanski pol nedostupnosti. Riječ je o najudaljenijoj tački od kopna na Zemlji.

Ovaj prostor okeana je drugačiji od svog okruženja, a poznat je i kao groblje za svemirske letjelice.

Donedavno ni naučnici nisu imali jasnu sliku o životu koji obitava u ovim tajanstvenim vodama, koje zauzimaju 10% Zemljine površine. Južno-pacifički vrtlog je, iz tog razloga, oduvijek važio za pustinju u pogledu morske biologije.

Usprkos svojoj razvedenosti, život tamo opstaje. Uzroci oskudnosti ekosistema su brojni i podrazumijevaju udaljenost od hranjivih tvari koje kopno pruža, način na koji kruženje vode izolira središte vrtloga od ostatka oceana, kao i visoku razinu UV zraka.

Proučavanje ove okeanske pustinje je veoma zahtjevan pothvat, kako zbog njene udaljenosti, tako i zbog veličine prostora koji zauzima – 37 miliona kvadratnih kilometara.

Uprkos ovim izazovima, nedavno su naučnici uspjeli zaviriti u mikrobiološki sistem tamošnjih voda.

Posada, koju su predvodili istraživači s Instituta Max Planck za morsku mikrobiologiju iz Bremena u Njemačkoj, otisnula se prije nekoliko godina na šestosedmičnu ekspediciju, koja se protezala od Čilea do Novog Zelanda. Zahvaljujući naporima istraživača s Instituta, prikupljeni su mikrobiološki podaci iz dubine od pet kilometara.

Saznanja do kojih su došli potvrđuju da je broj mikroorganizama na površini južnog Pacifika trostruko manji od broja stanica u atlantskom vrtlogu.

“To je vjerojatno najmanji iznos živih stanica ikada izmjeren na površini oceana”, tvrdi za Science Alert Bernhard Fuchs, mikrobiolog i ekolog čiji tim vrši ispitivanja prikupljenih uzoraka.

Među pronađenim mikrobima prednjače kladi poput  SAR11, SAR116, SAR86 i Prochlorococcusi, koji nastanjuju i druge oceane, dok su bakterije iz grupe AEGEAN–169 otkrivene na manjoj dubini nego što je to do sad bilo poznato.

Fuchsov tim je potvrdio da će se istraživanje nastaviti.